Gdzie jest beztroskość?
Oglądanie wielkiego, brudnego basenu, polsko-norweskich rzygowin zza plastikowej szyby było koszmarnie nudne. Skomercjalizowane nic. Idealne ubrania, idealne uśmiechy i ta idealna chwilowa chwila potrzebna jedynie po to by zapomnieć.
Oglądanie pijanych promów dryfujących po jeszcze bardziej pijanym morzu wydaje się o wiele bardziej ciekawsze, kiedy drzazgi niestabilnego mola wbijały jej się w podudzie, a drażniący w oczy piasek wplątywał się w kosmyki jej wypłowiałych od słońca włosów.
Gdzie jest beztroskość?
Ten czas, kiedy smak alkoholu znany był wyłącznie z czerwonych czekoladek, a zapach spalonego papierosa wyłącznie z tego, że starszy kolega z podwórka dmuchnął mi nim w twarz. A ja się wtedy rozpłakałem...
Teraz nie płaczę. Biegnę ile sił w nogach. Wypluwam z płuc połączenie ataku astmy z pięcioletnim paleniem papierosów. Biegnę rozbijając się między Skinami, Hipisami, małymi śliniącymi się dziećmi. Deptakiem pełnym ludzi biegnę szukając beztroskości. A ona zniknęła.
Chyba za nią tęsknię.
Gdzie jest beztroskość?
Ona jest teraz lalką w rękach tego bezwzględnego Wokulskiego. A beztroskość nie jest w Wokulskim. Psychologiczny profil potencjalnego wpierdolu. Ta mała ofiarka, która już samą swoją postawą zachęca swoich oprawców do obicia tak zwanej mordy. To w nim jest ta moja beztroskość.
Projekcja seksualnych, udawanych obietnic przelatuje mi obrazami po głowie. Zgubiłam beztroskość. A może jej nigdy nie było?
Może zwyczajnie powąchała spalone na patelni detergenty i coś sobie uroiła?
Może chciała amatorskiego pornosa za skarpetkami na nogach i tabletkami na ból głowy następnego dnia.
Tak. To wszystko czego chce owiane jest beztroskością.
A beztroskość jest skomercjalizowana.
Nie tylko ona. Cały świat.
Nawet...
Nawet już pornosa nie da się nakręcić, bo zbyt duże wymogi stawia rynek.
